بازار آهن طی روز های گذشته در حوزه میلگرد دچار نوسانی نه چندان فاحش اما متداوم بود؛ همین مسئله در بازار سبب گشت تا کارشناسان نتوانند در حوزه ی ورق نظر جامعی را ارائه دهند. به عیارت دیگر واقعیت بدون چون و چرای این بازار به سبب ماهیت انحصاری آن در منشاء تولید و شیوه کلا غلط توزیع این کالا در سیستم حراجی بورس کالا باعث شده که کمترین امیدی نسبت به بهبود و یا ترمیم این بازار نداشته باشیم. 

انتظار عوام برای هر بازاری این است که بتوان تا حدودی دورنمایی را برای آن متصور بود تا در گام بعدی از زوایای مثبت آن نیز بتوان برای التیام آلام مصرف کننده نهایی سود جست اما در بازار ورق با وجود منابع محدود و چارچوب هزارتوی سیستم توزیع معیوب این کالا متاسفانه نمی شود گزینه مثبتی را برای دورنمای آن پیدا کرد؛ به این دلیل کارشناسان نمی توانند امید واهی به مصرف کننده نهایی این کالا در این بازار دهند.
واقعیت اینست که با شرایط موجود و وضعیت انحصارگونه تولید این کالا و از طرفی وضعیت تحریم ها یا باید کلا سیستم توزیع حراجی کنونی کنار گذاشته شود و یا باید خود دولت دست به کار شده و کانال های تامین این کالا در کشور را افزایش دهد. حال چه با توسعه و احداث کارخانه تولید ورق یا با واردات آن راه حلی برای وضعیت کنونی این بازار به هم ریخته بیابد.

از این رو تلاش دولت برای کنترل  قیمت ها تابعی از سیاست کلی دولت در امور اقتصادی کشور می باشد. در هفته گذشته از جانب وزیر امور اقتصادی و دارایی نقل قولی به گوش رسید که جهش تولید نیازمند هزار میلیارد تومان سرمایه گذاری می باشد که مفهوم اصلی اش این است که دولت در نظر دارد دارایی های خود را تا این سقف در بورس سهام به فروش برساند. بعضی از تحلیل گران صحبت از شاخص ۸ میلیونی بازار سهام را تا پایان سال می کنند. سهام فولادی ها از نظر تحلیل گران بورس جزء سهام برتر دیده می شود، بنابراین سیاست وزارت صمت برای تشنه نگه داشتن بازار کاملا طبیعی است آنچه مسلم است قیمت عرضه شده در بورس کالا با این روند برای تاجر باید سودآور باشد تا بازار سهام فولادی ها همچنان گرم بماند.